ای دل ز غبار تن اگر پاک شوی
تو روح مقدسی، بر افلاک شوی
عرش است نشیمن تو، شرمت بادا
کآیی و مقیم خطۀ خاک شوی
< رباعی شمارهٔ ۱۸۷
رباعی شمارهٔ ۱۸۵ >