شد یار و به غم ساخت گرفتار مرا
نگذاشت به درد دل افکار مرا
چون سوی چمن روم که از باد بهار
دل میترقد چو غنچه، بییار، مرا
< رباعی شمارهٔ ۴
رباعی شمارهٔ ۲ >
