نوروز شد و بنفشه از خاک دمید
بر روی جمیلان چمن نیل کشید
کس را به سخن نمیگذارد بلبل
در باغ مگر غنچه به رویش خندید
< رباعی شمارهٔ ۴۰
رباعی شمارهٔ ۳۸ >
