در نفی رخت شمع شبی راند سخن
روزش دیدم گرفته کنجی مسکن
مانندهٔ عاصیی که در روز جزا
با روی سیاه سر برآرد ز کفن
< رباعی شمارهٔ ۵۹
رباعی شمارهٔ ۵۷ >
