رخسار تو را که ماه و گل بنده بود
لشکر گه آن زلف سر افکنده بود
زلفت به شکار دل پراکند آری
لشکر به شکارگه پراکنده بود
< رباعی شمارهٔ ۱۴۷
رباعی شمارهٔ ۱۴۵ >
