افغان که ز دل برای سوز آوردم
نه ناوک آه سینه دوز آوردم
بیهوده چو آفتاب و مه زیر سپهر
روزی به شب و شبی به روز آوردم
< رباعی شمارهٔ ۲۲۲
رباعی شمارهٔ ۲۲۰ >
