تا بود جوانی آتش جان افزای
جان باز چو پروانه بدم شیفته رای
مرد آتش و اوفتاد پروانه ز پای
خاکستر و خاک ماند از آن هر دو بجای
< رباعی شمارهٔ ۳۲۳
رباعی شمارهٔ ۳۲۱ >
