این همه چابکی و زیبایی
این چنین از کجا همی آیی
چون مه چارده به نیکویی
چون بت آزری به زیبایی
مه نخوانم ترا معاذالله
مه نهانست تا به پیدایی
ماه سرد و ترست و رنگآمیز
شب دو و بیقرار و هرجایی
کی توان کردنت همی مانند
که تو خورشید عالمآرایی
< غزل شمارهٔ ۳۱۷
غزل شمارهٔ ۳۱۵ >
