اندوه تو چون دلم به شادی انگاشت
وز بهر تو پیوند جهانی بگذاشت
گیرم ز جفاش باز نتوانی برد
دایم ز وفاش باز نتوانی داشت
< رباعی شمارهٔ ۸۰
رباعی شمارهٔ ۷۸ >
