دادم به امید روزگاری بر باد
نابوده ز روزگار خود روزی شاد
زان میترسم که روزگارم نبود
چونان که ز روزگار بستانم داد
< رباعی شمارهٔ ۱۰۴
رباعی شمارهٔ ۱۰۲ >
