عدل تو چو سایه بر ممالک پوشد
کان ماند و بس که از کفت بخروشد
چون مینوشی که نوش بادت گویی
خورشید به ماه مشتری مینوشد
< رباعی شمارهٔ ۱۴۷
رباعی شمارهٔ ۱۴۵ >
