خوش خوش چو مرا دم تودر دام افکند
در دست فراق و پای ایام افکند
ای دوست بدین روز که دشمنت مباد
من سوخته دل را طمع خام افکند
< رباعی شمارهٔ ۱۷۹
رباعی شمارهٔ ۱۷۷ >
