داری ز جهان زیاده از حصهٔ خویش
در باقی کن شکایت و قصهٔ خویش
تا کی ز پی شکم به درها گردی
بنشین و بخور طعام ذاغصهٔ خویش
< رباعی شمارهٔ ۲۶۷
رباعی شمارهٔ ۲۶۵ >
