تا دست طمع بشستم از عالم خاک
از گرد زمانه دامنی دارم پاک
امید بقا یکی شد و بیم هلاک
چون من ز جهان برفتم از مرگ چه باک
< رباعی شمارهٔ ۲۶۹
رباعی شمارهٔ ۲۶۷ >
