ای دل چو به غمهای جهان درمانم
از دیده سرشکهای خونین رانم
خود را چه دهم عشوه یقین میدانم
کاندر سر دل شود به آخر جانم
< رباعی شمارهٔ ۳۲۰
رباعی شمارهٔ ۳۱۸ >
