ای گل گهر ژاله چو در گوش کنی
وز سایهٔ ابر ترک شبپوش کنی
آن کت ز چمن پار برون کرد اینجاست
امسال چه خویشتن فراموش کنی
< رباعی شمارهٔ ۴۳۴
رباعی شمارهٔ ۴۳۲ >