قدش به درخت سرو میماند راست
زلفش به رسن، که پای بند دل ماست
دل میل گنه دارد از آن روز که دید
کو را رسن از زلف و درخت از بالاست
< رباعی شمارهٔ ۱۱
رباعی شمارهٔ ۹ >
