جانا، سر زلف تو پراگنده چراست؟
وان حقهٔ لعل خالی از خنده چراست؟
روی تو بکندند، نگوید پدرت
در خانه، که: روی پسرم کنده چراست؟
< رباعی شمارهٔ ۱۵
رباعی شمارهٔ ۱۳ >
