جانا، دلم از فراق رویت خونست
چشمم ز غمت چو چشمهٔ جیحونست
آن خال که بر رخت نهادست، دمی
بر روی منش نه، که ببینم چونست؟
< رباعی شمارهٔ ۳۸
رباعی شمارهٔ ۳۶ >
