شد درد بر پای فلک فرسایت
تا عرضه کند سختی خود بر رایت
دارد طمع آنکه بگیری دستش
ورنه چه سگست او که بگیرد پایت؟
< رباعی شمارهٔ ۴۸
رباعی شمارهٔ ۴۶ >
