صافی چو ترا دید روان مینالد
برسینه ز غم سنگ زنان مینالد
گفتی تو که: نالیدن صافی از چیست؟
جانش به لب آمدست از آن مینالد
< رباعی شمارهٔ ۷۷
رباعی شمارهٔ ۷۵ >
