لعلت که پر از گوهر ناسفت آمد
چون طاق دو ابروی تو بیجفت آمد
من عشق ترا نهفته بودم در دل
چون کار به جان رسید در گفت آمد
< رباعی شمارهٔ ۷۸
رباعی شمارهٔ ۷۶ >
