روی تو ز حسن لافها زد به جهان
لعل تو ز لطف طعنها زد در جان
زلف تو چو افتادگیی عادت کرد
بنگر که چگونه بر سر آمد ز میان؟
< رباعی شمارهٔ ۱۴۰
رباعی شمارهٔ ۱۳۸ >
