ما را به سرای وصل خویش آری تو
بر ما ز لب لعل شکر باری تو
پس پرده ز روی خویش برداری تو
عاشق نشویم، پس چه پنداری تو؟
< رباعی شمارهٔ ۱۵۲
رباعی شمارهٔ ۱۵۰ >
