تا کی به غم، ای دل، خوی حسرت ریزی؟
زو جان نبری گر ز غمش نگریزی
خصمان تو بیمرند،در معرضشان
آخر به مراغهای چه گرد انگیزی؟
< رباعی شمارهٔ ۱۷۶
رباعی شمارهٔ ۱۷۴ >
