در دام غمت دلم زبون افتاده است
دریاب، که خسته بیسکون افتاده است
شاید که بپرسی و دلم شاد کنی
چون میدانی که بی تو چون افتاده است؟
< رباعی شمارهٔ ۱۹
رباعی شمارهٔ ۱۷ >
