چون سایهٔ دوست بر زمین میافتد
بر خاک رهم ز رشک کین میافتد
ای دیده، تو کام خویش، باری، بستان
روزیت که فرصتی چنین میافتد
< رباعی شمارهٔ ۵۰
رباعی شمارهٔ ۴۸ >
