حاشا! که دل از خاک درت دور شود
یا جان ز سر کوی تو مهجور شود
این دیدهٔ تاریک من آخر روزی
از خاک قدمهای تو پر نور شود
< رباعی شمارهٔ ۷۴
رباعی شمارهٔ ۷۲ >
