ای دل، پس زنجیر تو دیوانه نشین
در دامن درد خویش مردانه نشین
ز آمد شد بیهوده تو خود را پی کن
معشوق چو خانگی است در خانه نشین
< رباعی شمارهٔ ۱۲۷
رباعی شمارهٔ ۱۲۵ >
