گر شاخ بقا ز بیخ بختت رست است
ور بر تن تو عمر لباسی چست است
در خیمه تن که سایبانیست ترا
هان تکیه مکن که چارمیخش سست است
< رباعی شمارهٔ ۴۱
رباعی شمارهٔ ۳۹ >
