نتوان دل شاد را به غم فرسودن
وقت خوش خود بسنگ محنت سودن
کس غیب چه داند که چه خواهد بودن
می باید و معشوق و به کام آسودن
< رباعی شمارهٔ ۱۴۹
رباعی شمارهٔ ۱۴۷ >
