از آمدن بهار و از رفتن دی
اوراق وجود ما همی گردد طی
می خور! مخور اندوه که فرمود حکیم
غمهای جهان چو زهر و تریاقش می
< رباعی شمارهٔ ۱۵۹
رباعی شمارهٔ ۱۵۷ >
