آن مه که وفا و حسن سرمایهٔ اوست
اوج فلک حسن کمین پایهٔ اوست
خورشید رخش نگر و گر نتوانی
آن زلف سیه نگر که همسایهٔ اوست
< رباعی شمارهٔ ۱۲۱
رباعی شمارهٔ ۱۱۹ >