سیمابی شد هوا و زنگاری دشت
ای دوست بیا و بگذر از هرچه گذشت
گر میل وفا داری اینک دل و جان
ور رای جفا داری اینک سر و تشت
< رباعی شمارهٔ ۱۵۹
رباعی شمارهٔ ۱۵۷ >
