اول که مرا عشق نگارم بربود
همسایهٔ من ز نالهٔ من نغنود
واکنون کم شد ناله چو دردم بفزود
آتش چو همه گرفت کم گردد دود
< رباعی شمارهٔ ۲۶۹
رباعی شمارهٔ ۲۶۷ >
