آن رشته که بر لعل لبت سوده شود
وز نوش دهانت اشک آلوده شود
خواهم که بدین سینهٔ چاکم دوزی
شاید که زغمهای تو آسوده شود
< رباعی شمارهٔ ۲۹۵
رباعی شمارهٔ ۲۹۳ >
