پیریم ولی چو عشق را ساز آید
هنگام نشاط و طرب و ناز آید
از زلف رسای تو کمندی فگنیم
بر گردن عمر رفته تا باز آید
< رباعی شمارهٔ ۳۱۲
رباعی شمارهٔ ۳۱۰ >
