در خانه خود نشسته بودم دلریش
وز بار گنه فگنده بودم سر پیش
بانگی آمد که غم مخور ای درویش
تو در خور خود کنی و ما در خور خویش
< رباعی شمارهٔ ۳۷۷
رباعی شمارهٔ ۳۷۵ >
