آن شوخ که تکیهگاه او چشم ترست
بازوی شهان چو بالشش زیر سرت
از بس که اساس بستر او عالیست
چادر شب بسترش سپهر گرست
< رباعی شمارهٔ ۷
رباعی شمارهٔ ۵ >
