گوئی ز ته بستر آن حجله نشین
تا ناف پر است از نافهٔچین
چادر شب بسترش اگر افشانند
تا حشر هوا عبیر بارد به زمین
< رباعی شمارهٔ ۷۰
رباعی شمارهٔ ۶۸ >
