تا منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست
خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود
سالی که نکوست، از بهارش پیداست
< رباعی شمارهٔ ۱۶
رباعی شمارهٔ ۱۴ >
