ای زاهد خود نمای سجاده به دوش
دیگر پی نام و ننگ، بیهوده مکوش
ستاری او چو گشت در عالم فاش
پنهان چه خوری باده؟ برو فاش بنوش
< رباعی شمارهٔ ۴۹
رباعی شمارهٔ ۴۷ >
