در شهر چو تو فتنه و مردم کش و بیداد
من زیستن خلق ندانم که چسان است
ترکی که دو ابروش نشسته است به دلها
قربانش هزارست اگر چش دو کمان است
< گزیدهٔ غزل ۱۰۹
گزیدهٔ غزل ۱۰۷ >
