هر صبر و سلام که دل سوخته را بود
اندر شکن سلسلهٔ خم به خمش رفت
یک روز به شالای وصالش نرسانید
آن عمر گران مایه که ما را به غمش رفت
< گزیدهٔ غزل ۱۶۴
گزیدهٔ غزل ۱۶۲ >
