لب لعلت به لطافت گرو از جان ببرد
روی رنگین تو آب گل خندان ببرد
گر نه لنگر شود اندوه چو کوه تو مرا
باد برداشته تا خاک خراسان ببرد
< گزیدهٔ غزل ۲۲۱
گزیدهٔ غزل ۲۱۹ >
