اگر به تربتم آیی هزار سال پس از من
شگفته بر سر خاکم گل وفای تو باشد
زهی جماعت کوته نظر که سرو سهی را
گمان برند که چون قد دل ربای تو باشد
< گزیدهٔ غزل ۲۶۱
گزیدهٔ غزل ۲۵۹ >
