میگریم بر غریبی خویش
چون ابر به موسم بهاران
گر شرح دهم غم تو صد سال
یک قصه نگویم از هزاران
آن ها که تو میکنی بر این دل
از دل نشود به روزگاران
< گزیدهٔ غزل ۵۳۷
گزیدهٔ غزل ۵۳۵ >
