ای دل علم به ملک قناعت بلند کن
بر آتش درونهٔ آن جان سپند کن
تا چند زاغ مزبله لختی همای باش
خود را به نانمودن خویش ارجمند کن
< گزیدهٔ غزل ۵۵۳
گزیدهٔ غزل ۵۵۱ >
