روی زمین را تویی آب حیات
تشنه ز تو هر که به روی زمین
زلف که شد طوق گلوی تو کرد
سلسله در گردن ما معین
< گزیدهٔ غزل ۵۶۶
گزیدهٔ غزل ۵۶۴ >
