به فریادی خراشنده

بر بامِ ظلمتِ بیمار

کودکی

تکبیر می‌گوید

گرسنه‌روسبی‌یی

می‌گرید

آلوده‌دامنی

از پیروزیِ بردگانِ دلیر

سخن می‌گوید.

□

لُجِّه‌ی قطران و قیر

بی‌کرانه نیست

سنگین‌گذر است.

روز اما پایدار نمانَد نیز

که خورشید

چراغِ گذرگاهِ ظلماتی دیگر است:

بر بامِ ظلمتِ بیمار

آن که کسوف را تکبیر می‌کشد

نوزادی بی‌سر است.

و زمزمه‌ی ما

هرگز آخرین سرود نیست

هر چند بارها

دعای پیش از مرگ بوده است.

۸ مهرِ ۱۳۶۳

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو